dus....
Blijf op de hoogte en volg Jan & Monique
27 Juni 2014 | India, Khalatse
Woensdag 25 juni.
Het is zover, we gaan trekken! We zijn vroeg wakker, en als we om kwart over 6 over een kop dampende wake-up tea door de tentdeur naar buiten kijken zien we dat onze koe er ook op tijd bij is deze ochtend. Vanuit de verte komt ze vlot aangelopen om te zien of er al iets over is van het ontbijt dat we nog niet gehad hebben.
Er is echter nog geen paardenman te zien en dat geeft me een slecht voorgevoel. Rondom deze trek is al zoveel gezegd hier. De details laat ik even in het midden, maar we hebben hem in eerste instantie afgezegd en na veel praten, regelen en verzetten uiteindelijk besloten om hem toch door te laten gaan.
Onze gids loopt naar het klooster om de paardenman op te halen. Als zo'n man s'avonds aankomt overnacht hij meestal bij de monniken. Na een uur komt de gids terug, maar hij is alleen. "Nobody is there. Nobody is coming" is zijn boodschap. Daar zit je dan. 12 uur gereisd naar een afgelegen plek over een weg waarvan ik niet eens weet hoe ik het moet beschrijven zo slecht als hij is. Alles is ingekocht voor een week. Veel onkosten zijn al betaald, en dan ineens gaat het hele verhaal niet door. Dat is een domper. Wat zeg ik, dat is mega-klote! We maken de tocht naar het klooster nogmaals en bellen daar met de satelliet telefoon naar Tashi. Er is op de bergpas een lawine geweest. De pas is maar liefst afgesloten tot 20 juli!
We krijgen wat alternatieven aangeboden en kiezen voor de meest veilige: morgen met de auto terug naar Kargil en wat anders gaan doen.
Zo gaat dat. Ook hier hebben ze te maken met de gevolgen van de klimaatverandering.
Rangdum ligt in de provincie Zanskar, één van de armste regio's van Noord-India. Juist in deze regio wilden we geld van het boek en babykleertjes achterlaten. Door het vervallen van de trektocht is dit dus bijna niet mogelijk. Verderop in de vallei, waar onze koe woont, liggen wat huisjes die we wél te voet kunnen bereiken. Halverwege de middag lopen we hier naartoe. Bij een familie met kleine kinderen laten we wat schoentjes achter en we stoppen de oma wat geld toe. Dat doen we ook bij een ander gezin en een oude vrouw die met een lammetje samenwoont. En ook hier zijn de mensen allemaal even lief. We mogen binnenkijken en iedereen bied ons thee aan. Bij een gezin krijgt onze gids een plastic fles vloeibare botermelk mee waarvan ik hoop dat die niet voor ons is. Het doet ons goed, zoveel gastvrijheid en dankbaarheid voor onze bijdrage.
Het is zover, we gaan trekken! We zijn vroeg wakker, en als we om kwart over 6 over een kop dampende wake-up tea door de tentdeur naar buiten kijken zien we dat onze koe er ook op tijd bij is deze ochtend. Vanuit de verte komt ze vlot aangelopen om te zien of er al iets over is van het ontbijt dat we nog niet gehad hebben.
Er is echter nog geen paardenman te zien en dat geeft me een slecht voorgevoel. Rondom deze trek is al zoveel gezegd hier. De details laat ik even in het midden, maar we hebben hem in eerste instantie afgezegd en na veel praten, regelen en verzetten uiteindelijk besloten om hem toch door te laten gaan.
Onze gids loopt naar het klooster om de paardenman op te halen. Als zo'n man s'avonds aankomt overnacht hij meestal bij de monniken. Na een uur komt de gids terug, maar hij is alleen. "Nobody is there. Nobody is coming" is zijn boodschap. Daar zit je dan. 12 uur gereisd naar een afgelegen plek over een weg waarvan ik niet eens weet hoe ik het moet beschrijven zo slecht als hij is. Alles is ingekocht voor een week. Veel onkosten zijn al betaald, en dan ineens gaat het hele verhaal niet door. Dat is een domper. Wat zeg ik, dat is mega-klote! We maken de tocht naar het klooster nogmaals en bellen daar met de satelliet telefoon naar Tashi. Er is op de bergpas een lawine geweest. De pas is maar liefst afgesloten tot 20 juli!
We krijgen wat alternatieven aangeboden en kiezen voor de meest veilige: morgen met de auto terug naar Kargil en wat anders gaan doen.
Zo gaat dat. Ook hier hebben ze te maken met de gevolgen van de klimaatverandering.
Rangdum ligt in de provincie Zanskar, één van de armste regio's van Noord-India. Juist in deze regio wilden we geld van het boek en babykleertjes achterlaten. Door het vervallen van de trektocht is dit dus bijna niet mogelijk. Verderop in de vallei, waar onze koe woont, liggen wat huisjes die we wél te voet kunnen bereiken. Halverwege de middag lopen we hier naartoe. Bij een familie met kleine kinderen laten we wat schoentjes achter en we stoppen de oma wat geld toe. Dat doen we ook bij een ander gezin en een oude vrouw die met een lammetje samenwoont. En ook hier zijn de mensen allemaal even lief. We mogen binnenkijken en iedereen bied ons thee aan. Bij een gezin krijgt onze gids een plastic fles vloeibare botermelk mee waarvan ik hoop dat die niet voor ons is. Het doet ons goed, zoveel gastvrijheid en dankbaarheid voor onze bijdrage.
-
27 Juni 2014 - 07:56
Megje:
O nee, wat onwijs balen zeg! Wel heel fijn dat jullie wat mooie donaties konden doen op een andere plek! XXX -
27 Juni 2014 - 08:37
Mp:
Ben maar blij dat je niet aan de andere kant van de vallei zit heej tot 20 juli afgesloten...
Wel mooi dat je daar toch wat kunt betekenen voor de mensjes daar...
Dikke kus -
27 Juni 2014 - 16:37
Wendy:
Jeetje zo blijft het tot op het laatste moment spannend zeg! Wel balen dat het niet doorgaat, maar ja is vast nog zoveel te zien. Inderdaad mooi dat je andere mensen nog blij hebt kunnen maken, moet een goed gevoel zijn geweest :-) giving is hip!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
