terug in de bewoonde wereld
Blijf op de hoogte en volg Jan & Monique
29 Juni 2014 | India, Leh
Vrijdag 27 juni.
Een goede nachtrust doet soms wonderen. We hebben hem alleen onderbroken om de Melkweg te kunnen zien. Hij staat boven het restaurantje van ons hotel recht tegenover onze kamer en we kunnen hem goed zien vanuit het open raam. Wat geweldig! Door hem te fotograferen wordt hij nog beter zichtbaar maar het valt nogal tegen. We zijn van plan in de loop van de ochtend naar Khalatse rijden, een dorp 18 km verderop waar internet is. Dan kunnen we onze astronoom Chris even raadplegen, die weet vast het antwoord op hoe we dit precies aan moeten pakken.
De eigenaar van het hotel hier, Murup, heeft gehoord dat wij naar Khalatse willen en tijdens het ontbijt in de tuin komt hij zeggen dat we ook met hem mee mogen rijden als we dat willen. Hij gaat er boodschappen doen en zo kunnen wij toch even internetten. We krijgen zelfs onze kamer goedkoper. Volgens mij is hij nog zo onder de indruk van het trektocht-verhaal dat hij heeft besloten om ons te matsen.
De rit naar het andere dorp is weer erg gaaf. Het zijn dezelfde bruingetinte bergen als die van vorige week, toen we naar de Brokpa-stam reden. Ze komen weer tot leven door de zon en de wolken. Diep in het ravijn zoekt het heldere blauwe water zijn weg. Zigzaggend dalen we ruim 500 meter af tussen de massieve rotsen. Wat voelen we ons hier klein als mens en wat is het toch eigenlijk ook ontzettend stoer dat je hier kunt rijden. Nog nooit heb ik zo'n indrukwekkende en hoge bergketens gezien. De bergen zijn hier de baas, dat mag duidelijk zijn. De Himalaya laat zich niet temmen, nergens. De weg naar het dorp is goed, maar op meerdere plaatsen afgelopen winter weer weggeslagen door vallende rotsen of ingestorte bergwanden. Dus rijden we regelmatig over slechte, stoffige stukken ruwe gravel. De ontoegankelijkheid van het gebied en het vele verkeer wat er toch gebruik van maakt zorgt ervoor dat er niet veel gebeurd aan het herstel van de wegen. Vrijmaken en op naar de volgende blokkade lijkt hier meer aan de orde.
Eenmaal in Khalatse blijkt het internetcafe dicht te zijn, maar Murup is niet voor één gat te vangen. Hij weet nog wel een andere oplossing. En zo komt het, dat we een kwartier later in een overheidsgebouw achter een laptop zitten te internetten. De vrouw die er zit te werken gaat gewoon even een uurtje wat anders doen.
Aan het einde van de middag gaat Murup met ons mee op jacht naar nieuwe foto's. Low-key portretten van de oudste dorpsbewoners in traditionele Ladakhi outfit. We slingeren tussen stenen huisjes, stoffige steegjes, kleurrijke stupa's en langs manimuren tegen de bergwand omhoog. Lamayuru is namelijk tegen en ín de rotsen gebouwd. Soms lijkt alsof we tweehonderd jaar terug in de tijd gaan. Via openingen in de rotswand die grot-achtig aandoen komen we in woonkamertjes die uit de rotsen steken en je daardoor fantastische uitzichten bieden.
We drinken thee en eten koekjes bij lieve oude mensen. Ze kletsen tegen ons en wij tegen hen zonder een woord van elkaar te verstaan. Het voelt goed, en dat is het belangrijkst.
Als de zon achter de bergen verdwijnt wandelen we voldaan hand in hand terug naar het hotel. Dit is weer zoals het hoort. Gewoon genieten.
Een goede nachtrust doet soms wonderen. We hebben hem alleen onderbroken om de Melkweg te kunnen zien. Hij staat boven het restaurantje van ons hotel recht tegenover onze kamer en we kunnen hem goed zien vanuit het open raam. Wat geweldig! Door hem te fotograferen wordt hij nog beter zichtbaar maar het valt nogal tegen. We zijn van plan in de loop van de ochtend naar Khalatse rijden, een dorp 18 km verderop waar internet is. Dan kunnen we onze astronoom Chris even raadplegen, die weet vast het antwoord op hoe we dit precies aan moeten pakken.
De eigenaar van het hotel hier, Murup, heeft gehoord dat wij naar Khalatse willen en tijdens het ontbijt in de tuin komt hij zeggen dat we ook met hem mee mogen rijden als we dat willen. Hij gaat er boodschappen doen en zo kunnen wij toch even internetten. We krijgen zelfs onze kamer goedkoper. Volgens mij is hij nog zo onder de indruk van het trektocht-verhaal dat hij heeft besloten om ons te matsen.
De rit naar het andere dorp is weer erg gaaf. Het zijn dezelfde bruingetinte bergen als die van vorige week, toen we naar de Brokpa-stam reden. Ze komen weer tot leven door de zon en de wolken. Diep in het ravijn zoekt het heldere blauwe water zijn weg. Zigzaggend dalen we ruim 500 meter af tussen de massieve rotsen. Wat voelen we ons hier klein als mens en wat is het toch eigenlijk ook ontzettend stoer dat je hier kunt rijden. Nog nooit heb ik zo'n indrukwekkende en hoge bergketens gezien. De bergen zijn hier de baas, dat mag duidelijk zijn. De Himalaya laat zich niet temmen, nergens. De weg naar het dorp is goed, maar op meerdere plaatsen afgelopen winter weer weggeslagen door vallende rotsen of ingestorte bergwanden. Dus rijden we regelmatig over slechte, stoffige stukken ruwe gravel. De ontoegankelijkheid van het gebied en het vele verkeer wat er toch gebruik van maakt zorgt ervoor dat er niet veel gebeurd aan het herstel van de wegen. Vrijmaken en op naar de volgende blokkade lijkt hier meer aan de orde.
Eenmaal in Khalatse blijkt het internetcafe dicht te zijn, maar Murup is niet voor één gat te vangen. Hij weet nog wel een andere oplossing. En zo komt het, dat we een kwartier later in een overheidsgebouw achter een laptop zitten te internetten. De vrouw die er zit te werken gaat gewoon even een uurtje wat anders doen.
Aan het einde van de middag gaat Murup met ons mee op jacht naar nieuwe foto's. Low-key portretten van de oudste dorpsbewoners in traditionele Ladakhi outfit. We slingeren tussen stenen huisjes, stoffige steegjes, kleurrijke stupa's en langs manimuren tegen de bergwand omhoog. Lamayuru is namelijk tegen en ín de rotsen gebouwd. Soms lijkt alsof we tweehonderd jaar terug in de tijd gaan. Via openingen in de rotswand die grot-achtig aandoen komen we in woonkamertjes die uit de rotsen steken en je daardoor fantastische uitzichten bieden.
We drinken thee en eten koekjes bij lieve oude mensen. Ze kletsen tegen ons en wij tegen hen zonder een woord van elkaar te verstaan. Het voelt goed, en dat is het belangrijkst.
Als de zon achter de bergen verdwijnt wandelen we voldaan hand in hand terug naar het hotel. Dit is weer zoals het hoort. Gewoon genieten.
-
29 Juni 2014 - 12:08
Mp:
Als de zon achter de bergen verdwijnt wandelen we voldaan hand in hand terug naar het hotel. Dit is weer zoals het hoort. Gewoon genieten.
Met Tranen in mijn ogen heb ik je verhaal gelezen,
Wie goed doet ... goed ontmoet...
Geniet geniet
Dikke kus,
Jan zijn ouders gebeld zijn heel blij om iets te horen, heel veel lieve groetjes voor jullie.
-
29 Juni 2014 - 13:17
Anita:
Wat fijn weer positieve mooie verslagen te lezen en wat een superaardige mensen heb je daar ontmoet. Moet toch heel goed voelen zo! -
29 Juni 2014 - 13:53
Megje:
Ha Megje,
Wat een fijn verhaal om te lezen. Krijg er gewoon kippenvel van...
Geniet van jullie reis en van elkaar!
xx -
30 Juni 2014 - 11:28
Wendy:
Heb het hier ook net met kippenvel zitten lezen.... Fijn te lezen dat jullie weer kunnen genieten! :-)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
