Home Sweet Home
Blijf op de hoogte en volg Jan & Monique
12 Juli 2014 | Nederland, Hegelsom
Vrijdag 11 juli.
Het gezegde oost west, thuis best.. is nooit beter op zijn plek geweest dan nu, op dit moment.
De afgelopen weken gingen met ups en downs, en een paar keer hebben we gedacht om eerder naar huis te komen. De laatste dagen in Leh en Delhi waren wat lastiger zal ik maar zeggen.
Dagtrips met de motor naar schitterende kloosters en historische plekken zoals bijv het oude stupa-veld van Shey hadden twee kanten. Aan de ene kant natuurlijk het zien en beleven, wat ontzettend mooi is, en aan de andere kant de ellende van "de straat". Of je nu te voet, met de auto of op de motor bent, Indiërs kijken nergens naar. Als ze als zelf maar vooruit kunnen, op wat voor manier dan ook. Er rijden hier opvallend veel nieuwe wagens met ingeklapte buitenspiegels en diepe krassen en/of deuken aan de zijkanten. Moderne auto's zijn breder dan vroeger maar hier worden ze passend gemaakt als de bestuurder zich en weg door het verkeer perst. Dat zegt genoeg hoor. We moesten met de motor de route van de Kalachakra rijden om ergens te komen. In Nederland betekent dat geduldig file rijden tot je op de plek van bestemming bent. In India betekent dat gewoon zo hard en lang mogelijk toeteren en gas geven. En je mede-weggebruikers een beetje van de weg duwen. Óók als dat een motorrijder betreft.
Na zoveel dagen frustratie knapt er dan soms iets in je hoofd, en dan kan het zomaar, dat tussen de rampzalige stoet verkeer een hollander op een motor luid vloekend een bus inhaalt en met zijn linkervuist al timmerend op de zijkant tegen de chauffeur tekeergaat. De Kalachakra is overigens een boeddhistisch gebeuren voor wereldvrede. Nogal een dubbel gevoel in deze hel.
Wat mij erg raakt is toch het dierenleed wat je hier ziet. De ontelbare honden, ezeltjes, koeien en zelfs stieren hangen doelloos rond, op zoek naar voedsel. De mensen kijken niet naar ze om. Ze scharrelen tussen de grote hopen vuilnis en sjokken van a naar b of liggen ergens in de schaduw te wachten tot het wat koeler wordt. Als we op een hoog punt staan en we kijken over Leh uit, horen we ineens een hond schreeuwen voor zijn leven. Het lijkt alsof hij is aangereden want het hartverscheurende geluid blijft minutenlang de lucht vullen. Ik moet me inhouden, haal me hier weg....
Er reizen steeds meer Indiërs naar Ladakh en dat maakt het alleen maar minder en minder hier. Smerig volk is het. Ze schreeuwen alsof ze alleen op de wereld zijn. Ze halen hun neus veelvuldig op en rochelen dan net zo hard en lang tot ze hun vangst smakelijk door kunnen slikken. Hun kinderen zijn al op jonge leeftijd (3) opgemaakt en dragen hakjes. Cultuur is dat dan. Vreemd.
Delhi is een ramp. Druk, vies, lawaaierig, en smerig heet. 45 graden, en in het hotel is alles terug gekoeld naar 19.... Daar kan mijn lijf niet tegen. Delhi is alles in het kwadraat, ook als het gaat over wat je op straat ziet. Ik kan er verder niks over kwijt.
Voor de terugreis krijg ik een hitteaanval, waardoor het er allemaal niet beter op wordt. Huilend zit ik in de taxi naar het vliegveld, ik ben kapot. Met elke stap die we dichterbij huis komen voel ik blijdschap, maar vanaf Zürich is het de spanning die zich weer opbouwt. Hèhè, dit is Europa, hoera....nog eventjes!
Nu lijkt het misschien of het alleen maar ellende is geweest, maar we hebben ook gewoon hele mooie dingen gezien en fantastische momenten beleeft. De dagen in Dha, en in de vallei van Rangdum waren ontzettend gaaf en rustgevend. In Lamayuru waar we zo fijn werden opgevangen en die lieve Murup zich opwierp als onze persoonlijke gids. TsoKar, waar we weer tot rust kwamen na alle tegenslagen en de drukte van Leh. Lundup, die we zo gelukkig maakten door hem te helpen met zijn droom. Zijn ogen, zijn gezicht vergeten we nooit meer.
Maar nu overheerst het gevoel van het thuiskomen. Veilig zijn. En als ik door de schuifdeuren van Schiphol loop en mijn ouders weer zie breek ik in twee stukken. Ik huil, met lange halen, en ik kan niet stoppen.
Het interesseert me niet.
We zijn thuis.
Punt.
Het gezegde oost west, thuis best.. is nooit beter op zijn plek geweest dan nu, op dit moment.
De afgelopen weken gingen met ups en downs, en een paar keer hebben we gedacht om eerder naar huis te komen. De laatste dagen in Leh en Delhi waren wat lastiger zal ik maar zeggen.
Dagtrips met de motor naar schitterende kloosters en historische plekken zoals bijv het oude stupa-veld van Shey hadden twee kanten. Aan de ene kant natuurlijk het zien en beleven, wat ontzettend mooi is, en aan de andere kant de ellende van "de straat". Of je nu te voet, met de auto of op de motor bent, Indiërs kijken nergens naar. Als ze als zelf maar vooruit kunnen, op wat voor manier dan ook. Er rijden hier opvallend veel nieuwe wagens met ingeklapte buitenspiegels en diepe krassen en/of deuken aan de zijkanten. Moderne auto's zijn breder dan vroeger maar hier worden ze passend gemaakt als de bestuurder zich en weg door het verkeer perst. Dat zegt genoeg hoor. We moesten met de motor de route van de Kalachakra rijden om ergens te komen. In Nederland betekent dat geduldig file rijden tot je op de plek van bestemming bent. In India betekent dat gewoon zo hard en lang mogelijk toeteren en gas geven. En je mede-weggebruikers een beetje van de weg duwen. Óók als dat een motorrijder betreft.
Na zoveel dagen frustratie knapt er dan soms iets in je hoofd, en dan kan het zomaar, dat tussen de rampzalige stoet verkeer een hollander op een motor luid vloekend een bus inhaalt en met zijn linkervuist al timmerend op de zijkant tegen de chauffeur tekeergaat. De Kalachakra is overigens een boeddhistisch gebeuren voor wereldvrede. Nogal een dubbel gevoel in deze hel.
Wat mij erg raakt is toch het dierenleed wat je hier ziet. De ontelbare honden, ezeltjes, koeien en zelfs stieren hangen doelloos rond, op zoek naar voedsel. De mensen kijken niet naar ze om. Ze scharrelen tussen de grote hopen vuilnis en sjokken van a naar b of liggen ergens in de schaduw te wachten tot het wat koeler wordt. Als we op een hoog punt staan en we kijken over Leh uit, horen we ineens een hond schreeuwen voor zijn leven. Het lijkt alsof hij is aangereden want het hartverscheurende geluid blijft minutenlang de lucht vullen. Ik moet me inhouden, haal me hier weg....
Er reizen steeds meer Indiërs naar Ladakh en dat maakt het alleen maar minder en minder hier. Smerig volk is het. Ze schreeuwen alsof ze alleen op de wereld zijn. Ze halen hun neus veelvuldig op en rochelen dan net zo hard en lang tot ze hun vangst smakelijk door kunnen slikken. Hun kinderen zijn al op jonge leeftijd (3) opgemaakt en dragen hakjes. Cultuur is dat dan. Vreemd.
Delhi is een ramp. Druk, vies, lawaaierig, en smerig heet. 45 graden, en in het hotel is alles terug gekoeld naar 19.... Daar kan mijn lijf niet tegen. Delhi is alles in het kwadraat, ook als het gaat over wat je op straat ziet. Ik kan er verder niks over kwijt.
Voor de terugreis krijg ik een hitteaanval, waardoor het er allemaal niet beter op wordt. Huilend zit ik in de taxi naar het vliegveld, ik ben kapot. Met elke stap die we dichterbij huis komen voel ik blijdschap, maar vanaf Zürich is het de spanning die zich weer opbouwt. Hèhè, dit is Europa, hoera....nog eventjes!
Nu lijkt het misschien of het alleen maar ellende is geweest, maar we hebben ook gewoon hele mooie dingen gezien en fantastische momenten beleeft. De dagen in Dha, en in de vallei van Rangdum waren ontzettend gaaf en rustgevend. In Lamayuru waar we zo fijn werden opgevangen en die lieve Murup zich opwierp als onze persoonlijke gids. TsoKar, waar we weer tot rust kwamen na alle tegenslagen en de drukte van Leh. Lundup, die we zo gelukkig maakten door hem te helpen met zijn droom. Zijn ogen, zijn gezicht vergeten we nooit meer.
Maar nu overheerst het gevoel van het thuiskomen. Veilig zijn. En als ik door de schuifdeuren van Schiphol loop en mijn ouders weer zie breek ik in twee stukken. Ik huil, met lange halen, en ik kan niet stoppen.
Het interesseert me niet.
We zijn thuis.
Punt.
-
12 Juli 2014 - 10:09
Nicole VDA:
welkom thuis! -
12 Juli 2014 - 10:38
Anita:
Het was dus echt een reis van uitersten! Ik hoor het allemaal nog wel en hoop ook weer oooh wat mooi te kunnen roepen bij een deel van de foto's. Volgende keer dan toch maar het reisje Amerika (of Afrika) boeken....is toch iets meer jouw ding denk ik zo. ( correct me if I'm wrong).Rust lekker uit, relativeer en tot snel. Groetjes, Anita -
12 Juli 2014 - 10:47
Lianne:
Fijn dat jullie er weer zijn.
Even bijkomen van alles.
geniet van alles om je heen.
xx -
12 Juli 2014 - 15:18
Mp:
En Zoë is het Monique....... -
13 Juli 2014 - 11:00
Ans Hendriks:
Fijn te horen dat je weer veilig thuis bent, wat een trip zeg, zoals je schrijft heeft het 2 kanten, het zal nog lang in je geheugen blijven, vooral de mindere mooie beelden.
Hopelijk ben je weer snel in je Hollandse ritme,
Gr. Ans -
13 Juli 2014 - 11:42
Ans Hendriks:
Ps. Heb nu pas de verslagen gelezen, wat mooi geschreven.
Wat een belevenis, je merkt wel dat je een dierenvriend bent.
Gr. Ans -
13 Juli 2014 - 12:06
Monique:
Wauw Monique, ten eerste wat fijn dat jullie weer thuis zijn en dat dat zo goed voelt. maar wat kun jij boeiend schrijven zeg...
je zou er echt iets mee moeten gaan doen!
Wat een belevenis.....
groetjes Monique
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
