ontmoeting met de Dalai Lama!

Maandag 30 juni.

De wekker gaat. Het is half 5 en buiten begint het heel voorzichtig een klein beetje licht te worden. De spullen voor onze speciale tocht van vandaag staan al klaar, net vóór 5 uur zitten we op de motor en verlaten we het terrein van ons hotel, op weg naar het plaatsje Likier, waar we de Dalai Lama gaan ontmoeten!
Omdat we ons al vroeg moeten melden en het ongeveer 2 uur rijden is hebben we een motor gehuurd zodat we vrij zijn om te gaan en staan waar en wanneer we willen.

Toen we gisteren van Lamayuru naar Leh werden gebracht, was het tussen Likier en Leh al erg druk op de weg. De Dalai Lama zou smiddags met een colonne auto's aankomen in Likier vanuit Leh, en omdat er maar één weg is, was de route uiteraard al bekend. Veel mensen stonden al langs deze route om een glimp van hem op te kunnen vangen. Mensen in Tibetaanse en Ladakhi klederdracht, monniken, nonnen, noem maar op. De hele route was versierd met vlaggetjes en kleurrijke bogen met verwelkomingen bij de verschillende dorpjes. De mensen al opgewonden over wat er zou gaan komen.

En nu rijden wij hier over dezelfde weg. De vlaggetjes zijn opgeruimd, maar de bogen bij de dorpjes staan er nog. Het is rustig op de weg, en dat hadden we eigenlijk niet verwacht. Om half 7 komen we bij het klooster aan. Slechts één bord en één politieman houd ons tegen. Als hij hoort dat we een afspraak met iemand hebben mogen we al doorrijden. Hmmm, dat gaat wel erg makkelijk. We parkeren onze motor en klampen de eerste de beste lama aan die we tegenkomen. Hij kent de hoofdlama, die onze afspraak geregeld heeft, en stuurt ons naar boven, naar een wachtruimte voor gasten. Hij zegt dat hij de hoofdlama even zal halen. Na een klein kwartier komt er een monnik die ons uitnodigt voor het ontbijt, want het is tenslotte nog vroeg. Dat is een ervaring op zich...we lopen het grote plein op waar zo'n 300 nonnen en monniken zitten te eten of ervoor in de rij staan. We sluiten aan met een kommetje in onze handen. Dit is even slikken....in een grote ton zit een kruising tussen een pannenkoek en brood. Dan volgen er een paar grote pannen van formaat badkuip waar rijst, dhaal of een mix van aardappelen met peterselie en een natte saus in zit. Niet echt lekker, maar het gaat om het idee en we nemen gewoon een beetje.

De tijd begint nu toch wel te dringen. Het is intussen 10 over half 8 en de hoofdlama is nog niet bij ons geweest. Jan gaat zelf maar op zoek en komt even later verhit terug met de boodschap dat we in het verkeerde gebouw zitten! We haasten ons naar een ander gebouw een stukje verderop, en daar is de beveiliging wel streng. Er zijn meerdere mensen die hier naar binnen willen en ze hebben allemaal een pas omhangen. Behalve wij....gelukkig komt de hoofdlama er dan alsnog aan en mogen we erin.

Jeetje, dit is zelfs voor mij stressen! Eenmaal door de poort komen we op een groot terrein waar een sjiek gebouw hoog verheven staat boven een binnenplaats die niet groter is dan een kwart voetbalveld. Het plein ligt vol tapijten die mij aan opa en oma doen denken, omdat ze deze altijd op tafel hadden liggen. Verder wordt aan het aan een zijde afgeschermd door een hoge muur en aan de twee andere zijden met gebouw van twee verdiepingen, waar een balustrade is gemaakt. Daar moeten wij heen, helemaal naar de overkant van het terrein. Daar worden we neergezet, op een tuinstoel op de balustrade. "Best places" volgens de hoge lama. Even zijn we in verwarring, wat is dat?? Wij zouden toch naar hem toe mogen?? Waarom zitten we hier?
Beneden op het plein zitten allemaal monniken te wachten op wat er komen gaat. Net als we ons nog steeds beduusd een beetje geïnstalleerd hebben roept de hoge lama "Come! Come! Meeting!" Hals over kop worden we meegetrokken, samen met wat andere mensen. Omdat wij als laatste binnen kwamen, lopen we nu als eerste achter de hoge lama naar het sjieke gebouw. We worden met 15 anderen in een soort ontvangsthal gezet en het is wel duidelijk: zoveel pracht en praal: hier gaat het gebeuren. Ik ben nog steeds een beetje beduusd. Om mij heen zie ik een groep onrustige mensen. Sommigen lachen breeduit, maar de meesten zijn gespannen en hebben tranen in hun ogen. Mijn hart bonkt in mijn keel en de emoties die deze hal vullen slaan makkelijk op mij over. Help! Ik weet precies hoe deze groep mensen zich voelt. Dit is alsof we naar een Bon Jovi concert gaan waarbij we van tevoren even naar Jon mogen. Ik zou het besterven, serieus! Jan kijkt gejaagd. Dan gaat er een deur open en worden we meegenomen, verder het gebouw in, omhoog over marmeren trappen en van de ene hal naar de andere, tot we voor twee dubbele houten deuren staan, die zijn vervaardigd uit prachtig houtsnijwerk. Er worden nog wat orders gegeven door de beveiliging en dan gaan de deuren open. De kamer is groot en er staat een grote fauteuil, twee grote bankstellen en een salontafel.
En daar staat hij dan, His Holiness de Dalai Lama....
Hij verwelkomt zijn gasten zelf, wat hem in mijn ogen meteen een mens maakt. Nog steeds niet wetende wat nou eigenlijk de bedoeling is wil Jan meteen het boek in de handen van H.H. drukken en begint stamelend zijn verhaal. H.H. steekt daar een stokje voor met een "Welcome, come...sit...we first sit".
En daar zit je dan, in een groot bankstel, en naast je in een grote stoel zit s'werelds grootste spiritueel leider. Die gewoon met ons praat. Er zijn mensen die huilen, die vol bewondering naar hem kijken en hun ogen niet kunnen geloven dat ze hier nu zitten. Hij praat in het algemeen, over het boeddhisme en hij laat weten wat hij van de EU vind. Buiten horen we de monniken een religieus lied zingen en dan komt iemand van de staf zeggen dat het tijd is. Intussen ligt de salontafel vol boeken en H.H. vraagt aan Jan of hij nu wil vertellen wat hij bij binnenkomst al wilde. Er wordt even over het boek gepraat en dan wil H.H. het signeren. Maar het is een kado, dus Jan slaat dit aanbod af, wat volgens mij eventjes voor wat verwarring zorgt. Als de rest van de boeken wél gesigneerd zijn is er nog tijd voor een foto met iedereen. Land voor land, en wij zijn de enige Nederlanders, super!!!
Al met al staan we een half uur later weer buiten en nemen we onze plaatsen op de balustrade weer in. En daar, met het intense gezang van de monniken op het plein, komt het besef wat er nu net eigenlijk gebeurd is. Even worden de emoties teveel, maar dat mag.

Het gaat bijna beginnen. De stoel die op het podium staat wordt gereed gemaakt en de man die de parasol van de Dalai Lama draagt gaat er naast staan. Onbewust vergelijk ik het met het droogdweilen van het podium en het klaarzetten van Jon's witte microfoonstandaard.
En waar ik gewend ben aan luid gejuich, mijn emoties die ontploffen en tranen die mijn zicht vertroebelen als in mìjn wereld de man waar het om draait het podium betreed, heerst er hier een diepe stilte van nederigheid en aanbidding als de man naar buiten komt waar zíj op wachten. En dat maakt net zoveel indruk op mij dat ook nu de tranen mijn zicht vertroebelen.