TsoKar Lake

Donderdag 3 juli.

We zijn onderweg naar het Tso Kar Lake, een zoutmeer op 6 uur rijden van Leh waar we in een luxe tent zullen slapen.
Het is al twee nachten heel slecht weer geweest. Regen in de omgeving van Leh en sneeuw in de bergen. En dat is niet goed. Gisteren was het al één grote chaos omdat alle vluchten waren geannuleerd en mensen niet weg konden. En met de Kalachakra, een 12-daags boeddhistisch gebeuren, dat vandaag begint en 150.000 mensen per dag trekt, loopt Leh over.
Gisteravond kregen we nog laat via een telefoontje te horen dat op de makkelijke weg naar het meer een van de bruggen is weggespoeld. En nu rijden we dus via de moeilijke weg, die over de op een na hoogste pas van Ladakh, de Tanglang-La van 5250 meter, gaat.

Achter Leh twijfelen we ernstig of we wel door willen rijden omdat hier hele stukken weg blank staan. Op een stuk is een landslide geweest waar we net langs kunnen en dat beloofd niet veel goeds. We besluiten bij het eerste checkpoint naar de wegconditie te vragen en van daaruit een beslissing te nemen. Hier blijkt niks aan de hand te zijn en we rijden dus door.
De weg is inderdaad supergoed te rijden en hij is fantastisch mooi. Dit keer geen bruingetinte bergen, maar rode en gele met groene en blauwe tinten. Bruin water stroomt woest door de vallei en dat vertelt ons dat er ook in de bergen toch wel wat neerslag gevallen is. De uitzichten zijn fenomenaal. Het zonnetje schijnt, er hangen wolken en de kleine dorpjes waar we doorheen rijden zijn kleurrijk versierd met gebedsvlaggetjes boven de huisjes. Op de velden kleuren de mosterdplanten felgeel en het gerst frisgroen. Hoe dichter we bij de top komen hoe meer sneeuw er ligt. Dit zijn de hoogtes, de lucht is hier zo ijl dat ik al begin te hijgen als ik een paar keer buk om een foto te maken.

Ons tentenkamp ligt gelukkig weer een stuk lager, maar nog steeds op een behoorlijke hoogte, namelijk 4520 meter. Het is nieuw. De grote witte tenten staan in een hoekvorm opgesteld op betonnen platen. Het stenen gebouw wat erbij ligt is het restaurantje waar we s'morgens, s'middags en s'avonds kunnen eten.
De tenten zijn erg luxe met aan de voorkant een klein terras waar we onder de luifel kunnen zitten. Aan de achterkant zit een soort voortent (een achtertent dus, hahaha) waar een vaste wc-pot en een vaste wastafel gemaakt is. Fantastisch! De inrichting is overduidelijke door een kleurenblinde gast gedaan. De vloerbedekking is rood, en een zuurstokroze binnentent met blauwe en gele bloemetjes maakt dat we onze zonnebrillen eerst maar even ophouden. De twee bedden die erin staan hebben blauw beddengoed en dikke rode wollen dekens. De tent doet lekker fout maar wel warm en gezellig aan.

Het zoutmeer is wat anders als ik me had voorgesteld. Het ligt in een enorme vallei die ommuurd wordt door droge bergen en hoge, besneeuwde pieken. Ik had ergens verwacht dat het kamp aan de waterkant zou liggen en daar had ik al beelden bij gevormd in mijn hoofd om vast te leggen. De laatste jaren is het waterpeil erg gezakt, waardoor het meer zelf erg ver weg is. Bij de drooggevallen stukken liggen behoorlijke formaten beige/witte heuvels in een grasrijk gebied. Dat betekent omschakelen!
Hier leven de wilde Kyang-ezels, die groter zijn dan de gewone ezels en een bruine kleur hebben. Ze zijn nieuwsgierig, en als we even bij het meer gezeten hebben om te genieten van de rust en het uitzicht staat er ineens eentje vlakbij ons die zich gewillig laat fotograferen.
Het dorpje wat vlakbij het kamp ligt is oud en vervallen. Op het eerste gezicht lijkt het wel of hier alles kapot is geschoten, maar Jan zegt dat hier toch echt mensen wonen.
Morgen hebben we de hele dag de tijd om hier rond te struinen. Misschien vinden we wat vrouwen met baby's waar we nog wat spulletjes aan kunnen geven.