Lamayuru ....

Zaterdag 28 juni.

Het is donker. In Lamayuru is zoals op zoveel plaatsen hier alleen vanaf half 8 s'avonds 3 uur stroom beschikbaar. Het enige licht komt dan ook van het kleine hoofdlampje dat we bij ons dragen. Het enige geluid dat we horen zijn onze voetstappen op het asfalt en onze gespannen ademhaling. Het ijzeren naamplaatje aan mijn fototas tikt zachtjes mee met ons loopritme. Ik voel me niet op mijn gemak. We zijn onderweg naar het dorpsplein. Een omheind veld met een grote toegangspoort die is afgewerkt met een kleurrijk boeddhistisch dak. Over het hele veld hangen de Tibetaanse gebedsvlaggetjes die zo kenmerkend zijn voor dit gebied. De Melkweg hangt recht boven ons. We zoeken een plek op het plein en installeren mijn camera dusdanig dat de Melkweg zichtbaar is boven de poort. Een halfuur lang fotograferen we dit natuurverschijnsel. Af en toe rijdt er in de verte een auto voorbij die de bergwanden verlicht. Een vrachtwagen die door het dorp rijdt schijnt met zijn lampen op de achterkant van de poort. Dit is hét moment....en het resultaat is een foto van het silhouet van de karakteristieke poort met op de achtergrond de bergen onder de prachtige Melkweg. Dankjewel Chris!!

Ondanks het vroege tijdstip is het al warm. De ochtend begint zonnig en vandaag is onze laatste volle dag in Lamayuru, en we lopen via het klooster de bergkam op. Bovenop staat een oude stupa waar honderden gebedsvlaggetjes in de wind wapperen. We hangen de onze erbij en vervolgen onze route richting de oude weg. Deze loopt hoog boven het dorp en biedt ons fantastische uitzichten. Ineens zie ik het gebied met andere ogen. Niet meer als klein onbenullig mens in een ontembaar berggebied, maar meer als een vogel die hoog boven de valleien en bergkammen vliegt, met onder zich prachtige uitzichten over een imposant gebergte met groen-gele valleien waar piepkleine huisjes staan en miniatuur autootjes rijden. Hier blijven we een tijdje zitten om te genieten van het moment, wachtend op het juiste licht en de juiste kleur miniatuur autootjes die we fotograferen als ze de vallei uitrijden. Zonder menselijke maat kan iemand die hier nooit is geweest zich deze omgeving zich niet voorstellen. Onder ons trekt tot driemaal toe een colonne militaire vrachtwagens voorbij en we vragen ons af waarom. Het schijnt te maken te hebben met de Pakistaanse grens, maar evengoed komt de hoeveelheid voertuigen en het machtsvertoon wat raar over tussen deze vredelievende mensen. Intussen is het al bijna half 11 en met nog maar een halve liter water voor ons samen beginnen we snel aan de tocht van 4 km naar beneden. In de verte zien we het klooster liggen waar we naartoe moeten en waar we na een dik uur van een kop thee en een heerlijke tomatensoep genieten.

Murup is een bezige bij en een bekend gezicht hier in het dorp. Hij vraagt tegen de avond of we misschien meewillen naar een afgelegen dorpje verderop, waar een paar families in de zomermaanden hun vee houden. Met zijn kleine auto rijden we er naartoe, nadat we bananen en wat instant-noedels hebben gekocht bij een van de lokale winkeltjes. Overal is het hier hetzelfde, en overal krijgen we thee aangeboden, die we deze keer maar vriendelijk afslaan. Behalve de black-thea, voor ons de 'gewone' thee, drinken ze hier Chai, een zoete thee met veel melk die erg lekker is. Maar er is ook salt-thea, en zoals de naam al verteld is dit een troebele zoute thee met een vaag roze kleur. En die slaan we graag af. Net als de Chang, het zelfgebrouwen bier. Murup is een graag geziene gast in dit dorpje. Hij kletst honderduit met iedereen, drinkt overal wat en heeft altijd wat bij zich om uit te delen. Twee vrouwen willen graag meerijden naar Lamayuru, zodat ze zich een voettocht van 2 uur kunnen besparen. Uiteraard vind hij dit goed en even later zitten we met 5 volwassenen in zijn kleine auto, die vergelijkbaar is met de kleinste Fiat die wij kennen. Oké....dit gaat nog prima, maar Indiërs houden er zo hun eigen gewoontes op na. Een paar kilometer verder lopen een paar vrouwen langs de weg die naar ons wuiven en Murup stopt. Of ze mee kunnen rijden? Natuurlijk kan dat...plek zat toch? En dus rijden we een paar minuten later werd verder, alleen zitten er nu 8 (!!) mensen in zijn kleine Fiat. Drie bochten verder, hetzelfde verhaal. Twee vrouwen nu, en ze willen meerijden. We krijgen heel even de indruk dat hij het wel wil proberen om ze in te laden, ook al zou dat betekenen dat er dan eentje op de bestuursstoel moet gaan zitten terwijl hij dan op háár schoot moet zitten om überhaupt verder te kunnen rijden. Bijna stappen we zelf uit vanwege onze eigen veiligheid, maar de vrouwen laden alleen hun tassen achterin de auto. En dan knoopt een van de vrouwen een doek los die op haar rug hangt. Er blijkt een slapende baby van nog geen jaar in te hangen. Het kind wordt tussen de twee vrouwen gezet die voorin dubbelgevouwen op de bijrijdersstoel zitten en terwijl het wakker wordt rijden we verder. Jan en ik kijken elkaar glimlachend aan, niet goed wetende wat hier nu van vinden, van deze voor ons zo vreemde manier van doen. Als we Lamayuru binnenrijden, en de eerste twee vrouwen uitstappen terwijl een van hen de nog steeds beduusd kijkende baby op haar rug bindt en deze meeneemt, halen we onze schouders op. Zo werkt het hier. Dit is nou eenmaal India...